Wat ik ga missen als ik verhuisd ben naar Italië: daar schreef ik over in mijn vorige blog. Maar er zijn ook dingen die ik zal missen… als kiespijn. Drop is een van die dingen. Dat is niet omdat ik drop niet lekker vind, integendeel. Zodra ik stevige en inhoudelijke speeches moet schrijven, móet er een zak drop naast me liggen. Zachte zoete drop en niets anders dan dat. Geen andere smaken en zéker geen kunstmatige fruitsmaakjes.
Een kilozak van Jamin weet ik in no time weg te werken. Zodra collega’s de kilozak op mijn bureau zien liggen (en de oordopjes in met muziek op hoog volume), weten ze er serieus geschreven moet worden. De kauwbeweging en het meedeinen op de harde muziek in mijn oren zorgen voor een soort cocon, waarin ik ongeacht de omgeving, midden in de speech ziet.
In Italië is ‘mijn’ drop niet te vinden en dat is goed voor mijn eetpatroon. Maar in Italië hebben ze wel koffiebonbons: Pocket Coffee. Chocolade gevuld met vloeibare (en hele zoete) espresso. In het najaar zijn ze ineens overal te koop, maar in het voorjaar zijn ze ook net zo snel weer overal verdwenen. Als we naar Italië gaan, koop ik bij elke benzinepomp Pocket Coffee. Er zitten heel slim vijf bonbons in een verpakking. Ik moet dus altijd minimaal twee verpakkingen kopen om ervoor te zorgen dat we de bonbons eerlijk kunnen verdelen. En je kunt je mijn vreugde voorstellen toen ik ontdekte dat de Pocket Coffee inmiddels ook de Duitse benzinestations heeft weten te bereiken.
Drop moet ik dus gaan missen als kiespijn. Maar toch… zo dol als ik ben op Pocket Coffee, ik ben bang dat deze Italiaanse bonbons de magie van Nederlandse drop niet kunnen vervangen. En daarom heb ik in gedachten in onze voorraadkast al een speciale dropplank gereserveerd.