Een paar jaar geleden woonden we in een ‘tussenhuis’, terwijl ons huidige huis aan het verbouwen waren. We pakten niet alle dozen uit, maar bouwden een soort ‘atlantic wall’ van verhuisdozen in de woonkamer. Onze huidige woning was twee straten verderop. Toen de verbouwing daar het eind naderde, begonnen we een soort ‘slow verhuizing’. Iedere keer namen we een doosje, tasje of mandje mee. En ineens was de balans van het ene huis naar het andere huis overgeslagen.
Ook nu doen we weer een soort ‘slow verhuizing’. Telkens als we naar Italië gaan, nemen we weer een auto vol dozen mee. Kleding, de dozen met foto’s die we nog niet uitgepakt hadden, de dozen met serviezen die in Nederland in de keukenbovenkastjes zouden komen te staan en alles wat we hier niet dagelijks nodig hebben. We nemen dozen vol herinneringen mee.
We verkochten ook in Italië een paradijsje, ons heerlijke huisje waar we de afgelopen tien jaar vele vakanties en lange weekeinden verbleven. Die verhuizing deden we met de kruiwagen, ons nieuwe huis ligt op een (kiezel-)steenworp afstand. Ik zeg ‘we’, maar eigenlijk kwam ik daar niet te pas. De Man en de Buurman namen dat voor hun rekening. En net als bij onze Nederlandse verhuizingen namen we ook hier niet alles mee. Ik hoop dat de nieuwe eigenaren er blij mee zijn.
Afscheid nemen is een beetje sterven, zo luidt het gezegde. Maar afscheid nemen is ook ruimte maken voor nieuwe plannen, nieuwe ideeën. We bouwden hier in Nederland een prachtig huis om ons heen. Die ervaring nemen we mee naar Italië, waar we ook weer een superhuis gaan bouwen. Een huis met herinneringen, met dingen die we al jaren om ons heen hebben, en met dingen die weer nieuwe ervaringen en indrukken toevoegen.