De afgelopen decennia hebben we wat huizen verbouwd. In Amsterdam, in Italië en ons huidige huis aan de kust in Nederland. Bijna 30 jaar lang hebben we bedacht hoe we het hebben wilden. We hebben geklust, verbouwd, en geschilderd. En nu het klussen en verbouwen eindelijk klaar leek te zijn, gaan we weer opnieuw beginnen. Weer plannen maken, weer inspiratie opdoen en ideeën verzamelen, weer bedenken hoe we het hebben willen, weer het internet afstruinen op mooie spullen.
De eerste stap is je te verdiepen in de regelgeving van Italië. Die is anders dan in Nederland. Voor veel verbouwingen, ook in je huis, heb je een vergunning nodig. Dat regel je in Italië met een ‘geometra’. De geometra regelt de benodigde vergunningen, zorgt dus ook voor de bouwtekeningen, en begeleidt vervolgens de bouw of verbouwing. Hij of zij vraagt de offertes op, zorgt voor de contracten en de betaling van de facturen. Hij meldt vervolgens het werk af bij de gemeente en zorgt ervoor dat het kadaster na een de verbouwing de juiste gegevens heeft. Een huis met een illegale aanbouw (una casa abusiva) is bijna niet te verkopen.
De tweede stap is het maken van een plan. ‘Je moet een plan maken’, is bij ons inmiddels een gevleugelde uitspraak. In dat plan staat wat we willen, maar ook wat de volgorde én de timing daarvan is. Het behangen of schilderen van een muur die er vervolgens uit gesloopt gaat worden: dat is vrij zinloos. We hebben inmiddels een forse dertig jaar verbouw-ervaring. Maar toch bespeur ik bij mezelf een lichte neiging tot het nú al verzamelen van dingen die (mogelijk) in ons nieuwe interieur zouden kunnen passen. En nu ik deze bekentenis heb gedaan, gooi ik er nog maar een overheen: er staan in Italië dozen met serviezen en mooie spullen, die ik hier zo’n drie jaar geleden heb gekocht. Die moesten gaan pronken in mijn mooiste keuken ooit, hier in Nederland. Maar nu blijven ze nog een jaartje langer in de doos, voor de mooiste keuken ooit, daar in Italië.