En weer hebben we weer een flinke vink gezet: de overdracht van ons fijne huis in ons mooie kustdorp. Een vink erbij, een sleutelbos minder. Meer duidelijkheid waar onze spullen liggen. Want alleen het hoognodige mocht mee naar het tijdelijke huurappartement, verder liggen al onze spullen inmiddels in Italië.
Dat fijne huis: dat kochten we vijf jaar geleden. Met als plan de lekkende CV-ketel te vervangen, erin te trekken en dan verder te zien wat er moest gebeuren. Dat liep anders. Toen de Man de vloer te lijf ging met een kangohamer, ging het klussen een niveau hoger. Het hele huis werd gestript, van vloer tot dak, tot alleen de buitenmuren nog overeind stonden. Met veel liefde hebben we het vervolgens weer opgebouwd en ingericht.
We kozen voor verouderd travertijn op de begane grond en voor eiken parket op de eerste verdieping. De plafondbalken werden zwart, de delen daartussen waren van eiken. Ik had verder een indrukwekkende kastenwand, met daarin verborgen de deur naar de badkamer.
We maakten er een kleine maar fijne B&B, we overkapten de patio en maakten daar onze eigen skihut, met houtkachel, frituur en barbecues. En natuurlijk een televisie voor de Formule 1. De afgelopen twee zomers was de skihut het domein van de kleinkinderen. Wij volwassenen mochten daar niet komen, de deur ging demonstratief dicht.
We bedachten samen met meubelmakers Bitter en van Raam een fantastische keuken. Met recht een droomkeuken, met een superfornuis van een meter breed. Ik zal het maar eerlijk bekennen: om alle potten, pannen, servies, apparaten etc te verhuizen waren maar liefst 20 dozen nodig.
En laat ik ook onze lieve, lieve buren niet vergeten. Zij maakten voor ons de straat de fijnste plek van ons kustdorp.
En nu is dat fijne huis van iemand anders. Ik hoop van harte dat de nieuwe eigenaar er net zo fijn woont als wij dat hebben gedaan. Want dat verdienen het huis én de buren.
(de acquarel is van Jim Harris)