Er is geen land ter wereld waar het strandleven zó tot een kunst is verheven als Italië. Ik ben wellicht een beetje bevooroordeeld, maar Italië ís strandleven. Of het strand nu in Noord- of Zuid-Italie is, aan de west- of de oostkust, onder in de laars of op een van de eilanden: de aanpak is grosso modo overal hetzelfde. ’s Ochtends worden hele families en bijbehorende koelboxen propvol met eten in de auto gehesen, op weg naar het strand. De Siciliaanse comédienne Teresa Mannino vertelt hier meesterlijk over in haar show Viaggio in spaggia, avventure nella cinquecento blu.
Oma’s, opa’s, hun kinderen en kleinkinderen en vrienden: allemaal gaan ze naar het strand. Daar staan de bedjes en parasols in militaire slagorde klaar, op het symmetrisch aangeharkte zand. Die bedjes: dat is het territorium voor die dag. Veel van de andere strandgasten zijn geen onbekenden: dat zijn de buren, vrienden of stads-, dorps- of camping- of vakantieparkgenoten. Parasols worden met elkaar verbonden door schaduwdoeken en er wordt gezorgd voor een comfortabel plekje voor de alleroudsten en de allerjongsten.
Ook op ons piepkleine, bij toeristen vrijwel onbekende strandje zien we ieder jaar dezelfde mensen. We groeten en maken soms een praatje met elkaar (in mijn geval komen daar nog veel handen en voeten aan te pas) en er wordt vooral heel veel (kennis over) eten gedeeld. Ondanks het feit dat bijna ieder strand een lido heeft waar je goed kunt eten, gaat niemand naar het strand zonder die goedgevulde koelbox. Daarin zit geen kant- en klare hap. Alles wat uit zo’n koelbox komt, is vers en thuis klaargemaakt. Overigens staat die overvolle koelbox een uitgebreide lunch in het lido niet in de weg: dat wordt met het grootste gemak gecombineerd.
Als aan het eind van de dag de schaduwen langer worden en de koelbox leeg is, keren de families huiswaarts. Het strand achterlatend in de grootst mogelijke wanorde, maar in de wetenschap dat de bedjes de volgende dag weer keurig in het gelid staan en het strand weer is aangeharkt.