Dit weekend is het weer zo ver. Het Formule1-feest barst weer los in ons fijne kustdorp. Voor de een-na-laatste keer, maar voor mij is dit het laatste -het allerlaatste- Racefestival. En ik ga er van het begin tot het eind van genieten. De straat kleurt weer zwartwit geblokt en natuurlijk oranje en blauw en geel. Het kan niemand ontgaan dat er wat gaande is in het dorp. Donderdag barste het feest los, Yves Berendse beet de kop af, Wolter Kroes volgde een dag later en zaterdag kan sowieso niet kapot.
Dochter A stond enkele jaren geleden bij de nieuwjaarsduik verbaasd te kijken hoe iedereen met de Snollebollekes meedeinde Dat was ze na zo’n 10 jaar aan de andere kant van de grote plas niet meer gewend. ‘Iedereen weet precies welke beweging hij of zij moet maken’, merkte ze verwonderd op. Stiekem -en dankzij Spotify- geeft ze dit stukje Nederlandse ‘cultuur’ toch mee aan haar zoons. Kleinzoon B en O vroegen tijdens onze vakantie in ons Italiaanse huis regelmatig om ‘De Allerlaatste’. De absolute topper was volgens hen echter ‘Leef’ van Andre Hazes Jr. Ze konden er geen genoeg van krijgen.
Mijn allerlaatste racefestival dus. Volgend jaar gaan we ontdekken welke feesten er in onze nieuwe omgeving zijn. Dan wisselen we de laatste keren in voor heel veel nieuwe keren. Sommigen waarschijnlijk net zo leuk en misschien wel leuker dan het Racefestival, anderen te onbenullig voor woorden. Maar dat weet je allemaal pas als je er bent en vooral: als je er open voor staat. We hebben genoten van het Racefestival en alles er omheen. Maar ook dit vinkje is gezet.