Het is zover. De point of no return is bereikt. Het huis in ons mooie kustdorp is verkocht, de komende maand gaan we de dozen inpakken. We hebben er enorm veel zin in, maar dit vinkje maakt me ook een beetje weemoedig. Want dit huis: dat hebben we vanaf de grond tot het dak verbouwd, vormgegeven en ingericht.
Kleinzoon O zei: ‘telkens als we bij jullie hebben gelogeerd, verkopen jullie het huis. En hij heeft gelijk. Het huis in Amsterdam. Het tijdelijke huis in ons kustdorp en nu ons fijne verbouwde huis. O probeerde het nog even. ‘Oma, je mag dit huis niet verkopen!’ Helaas kwam hij daar te laat mee. Het huis is verkocht, en we gaan naar Italië.
Ook deze zomer waren we in Italië, in het nieuwe huis. We hebben moeten improviseren, want er is nog geen keuken. De elektrische barbecue, de kamado en de elektrische grill hebben overuren gedraaid. Ook kleinzoons B en O draaiden overuren, want zij waren de grillmeisters. Dé uitvinding van dit zomerseizoen kwam van O: de nutella-bruschetta, oftewel de bruschella. Voor B maakte ik vorig jaar een vakantiekookboek, ook O verwacht dit jaar een vakantiekookboek met zijn beste recepten.
Juni, juli en augustus waren heerlijke zomermaanden, die we in ons kustdorp en in Italië met familie en vrienden doorbrachten. September wordt de maand van het inpakken en dus van keuzes maken: wat gaat mee, wat hebben we hier nog nodig, wat kan (of moet) weg. In oktober moet het huis leeg zijn en brengen we de spullen naar Italië.
De point of no return dus. Daarmee is ook de periode van heel veel laatste keren begonnen. En ik ga daar ieder moment intens van genieten.