Wij hebben in ons leven de nodige verhuiservaring opgedaan. Van onze ouders naar ons eerste flatje. Vandaar naar ons eerste huisje, en weer door naar een groter huis. Van het oosten van het land naar onze hoofdstad. Eerst een tijdelijk appartement, vervolgens naar ons eigen appartement. Dat ruilden we na drie jaar alweer in voor ons mooie huis in het centrum. Daar brachten we 20 jaar door, we waren ervan overtuigd dat dat ons laatste huis zou zijn. Maar nee hoor. Bijna vijf jaar geleden trokken we naar ons kustdorp. Daar woonden we in het ene huis, terwijl we het andere aan het verbouwen waren. Na anderhalf jaar volgde dus weer een verhuizing: naar het huis dat we nu gaan achterlaten.
En in dat huis zitten we nu tussen de dozen. Maar deze keer is het anders dan de vorige keren. Nu pakken we de dozen niet in om ze in het volgende huis meteen weer uit te pakken. Integendeel: de meeste dozen zullen voorlopig nog ingepakt blijven. Wat we meteen nodig hebben, moet dus zoveel mogelijk bij elkaar ingepakt worden. Er zijn spullen die wel meteen mee moeten naar Italie, maar er zijn ook spullen die misschien wel een jaar in de doos blijven. Als er niet genoeg ruimte is in de verhuisbus, moeten die nog even in de opslag.
En er zijn spullen die mee moeten naar de tijdelijke woning in ons kustdorp. Kleding bijvoorbeeld -maar niet alles. Dus op maandag draag ik het roze pak, op dinsdag het blauwe en op woensdag het groene pak. De rok en de hakken bewaar ik voor donderdag, op vrijdag mag de spijkerbroek aan en de joggingbroek is voor het weekend. Nog een setje sportkleding (lange broek, hemd, shirt met lange mouwen, trui, regenjasje, schoenen en sokken): zo moet ik het de laatste twee en een halve maand nog netjes op kantoor kunnen verschijnen.