Afscheid nemen doet pijn

En toen nam ik afscheid van de gemeente Haarlemmermeer. Van collega’s, wethouders en van team 1852. Het middelpunt van een verjaardagsfeestje: dat is appeltje eitje. Speeches schrijven voor een ander? Appeltje eitje. Het middelpunt zijn van een afscheidsfeestje zijn: dat is dus echt niet makkelijk. Klotsende oksels, een storm van vlinders in je buik en hopen dat de tranen niet en public gaan stromen.

Vanaf maart 2015 werkte ik bij de gemeente Haarlemmermeer. Eerst als woordvoerder, later als manager team woordvoering en nieuws. We hebben mooie dingen bereikt, maar voor mij was vorig jaar november het moment om een besluit te nemen: should I stay or should I go. Het werd ‘go’ waarbij we een jaar de tijd namen om het project ‘pensioen en emigratie’ vorm te geven en uit te voeren.

En nu het bijna zover is, realiseer ik me dat ik heel veel lieve en fijne collega’s ga missen. De inhoud, doelen die je samen hebt bereikt en waar iedereen heel trots op kan zijn. Maar ook de ‘bureaurandgesprekken’, waarbij je (meestal ik) met een collega of collega’s zittend op de rand van het bureau de meest uiteenlopende gesprekken hebt. En soms is die bureaurand spreekwoordelijk, want dan voer je zo’n gesprek telefonisch, of via teams.

Ik heb bijna 11 jaar als woordvoerder gewerkt bij de gemeente Haarlemmermeer, waarvan zo'n 7 jaar als woordvoerder burgemeester. Het was mijn langste aaneengesloten ‘baan’ ooit, als je mijn zaterdagbaantje dat overvloeide in ‘ik weet nog niet wat ik wil’-baantje bij Albert Heijn niet meetelt. Dat waren 11 jaren van veel dynamiek, veel mensen leren kennen en aan relaties en netwerken gebouwd, van inhoud, veel professionele ontwikkeling, schuring én daardoor glans en schittering, maar ook van van veel boeiende en waardevolle gesprekken en het delen van diep verdriet tot grote vreugde. 

Lieve, lieve collega’s, ik ga jullie en Haarlemmermeer missen!