En toen nam ik afscheid van de gemeente Haarlemmermeer. Van collega’s, wethouders en van team 1852. Het middelpunt van een verjaardagsfeestje: dat is appeltje eitje. Speeches schrijven voor een ander? Appeltje eitje. Het middelpunt zijn van een afscheidsfeestje zijn: dat is dus echt niet makkelijk. Klotsende oksels, een storm van vlinders in je buik en hopen dat de tranen niet en public gaan stromen.

De laatste drie weken van ons werkzame leven komen eraan. De laatste drie weken voor het kerstreces zijn sowieso de weken van borrels en feestjes, maar nu zijn al die feestjes ook ’laatstekeerfeestjes’. En daarbovenop komen ook nog de afscheidsborrels. Het bedrijf dat mijn partner Andre meer dan 40 jaar geleden met zijn toenmalige compagnon startte in het oosten van het land, trapte het afscheid nemen af, met een barbecue met collega’s, relaties en vrienden.

In ons kustdorp gaan we, al sinds we hier wonen, twee keer per week trainen. Fitness en kickboksen, met zicht op zee. Dat doen we in de rijdende sportschool van Mike. Een resultaat van coronapandemie, toen binnen trainen op een sportschool echt niet meer kon. Op de woensdagen is hij om 6 uur ‘s ochtends paraat op de boulevard, op zaterdag mogen we uitslapen, want dan trainen we pas om 8 uur.

Half november is het weekeinde dat de schoen weer gezet kan worden. Want hoe koud het ook is, hoe hard het ook stormt of regent, en wat de Pieten ook vergeten: half november komt Sinterklaas aan in Nederland. Een magisch moment, waar kinderen reikhalzend naar uitkijken. En ook deze oma was erbij toen Sinterklaas vandaag door de Reddingsbrigade naar ons mooie kustdorp werd gebracht.

Op 25 december is het zover. Dat wordt de dag dat we daadwerkelijk vertrekken. We hangen een kerstbal aan de achteruitkijkspiegel, zetten Skyradio op, of zoeken zo'n eindeloze kerstafspeellijst op Spotify. We overnachten in Beieren, in het stadje Dinkelsbühl met zijn prachtige middeleeuwse stadskern, aan de ‘Romantische Strasse’. En stiekem hopen we dat daar begint te sneeuwen als wij aankomen.

Exact een jaar geleden ging de kogel door de kerk. Stoppen met werken, pensioen naar voren en verhuizen naar Italië. Emigreren vonden we toen nog een groot woord voor onze plannen. We hadden daar al een huis, dat zouden we verduurzamen en meer geschikt maken voor permanente bewoning. Inmiddels is het een jaar later. Over 56 dagen trekken we de deur achter ons dicht. We proppen de laatste dozen in de auto en vertrekken naar onze stek in La Bussola, Italia!

En weer hebben we weer een flinke vink gezet: de overdracht van ons fijne huis in ons mooie kustdorp. Een vink erbij, een sleutelbos minder. Meer duidelijkheid waar onze spullen liggen. Want alleen het hoognodige mocht mee naar het tijdelijke huurappartement, verder liggen al onze spullen inmiddels in Italië.

Vandaag ligt de Adriatische zee rechts van me. Het hoogste bergmassief van de Apennijnen is nog niet in zicht, want nog maar net vertrokken uit La Bussola. We zijn op de terugweg naar Nederland, voor de laatste twee en een halve maand. Onze huisraad staat inmiddels in La Bussola. En een van de belangrijkste stukjes in de emigratiepuzzel is gelegd: het autopuzzelstukje.

Links van ons glinstert de turquoise Adriatische zee in de zon. Rechts liggen de groene heuvels van de Abruzzen, met voor ons de besneeuwde toppen van het Gran Sasso d’Italia-massief. We zijn onderweg naar La Bussola, met nog ruim 250 kilometer voor de boeg. Op zich niet zo bijzonder, maar we rijden nu in een grote witte bestelbus, met daarin onze volledige huisraad. De vinkjes, zeg maar gerust vinken, volgen elkaar nu snel op.

Wij hebben in ons leven de nodige verhuiservaring opgedaan. Van onze ouders naar ons eerste flatje. Vandaar naar ons eerste huisje, en weer door naar een groter huis. Van het oosten van het land naar onze hoofdstad. Eerst een tijdelijk appartement, vervolgens naar ons eigen appartement. Dat ruilden we na drie jaar alweer in voor ons mooie huis in het centrum. Daar brachten we 20 jaar door, we waren ervan overtuigd dat dat ons laatste huis zou zijn. Maar nee hoor. Bijna vijf jaar geleden trokken we naar ons kustdorp. Daar woonden we in het ene huis, terwijl we het andere aan het verbouwen waren. Na anderhalf jaar volgde dus weer een verhuizing: naar het huis dat we nu gaan achterlaten.

Het is vinkjesseizoen. Nee, niet het seizoen van de vogeltjes, maar het seizoen van afvinken van de eindeloze rij lijstjes. Lijstjes met dingen die we op moeten zeggen. Lijstjes voor de adreswijzigingen. Lijstjes met acties die we moeten doen om resident te worden. Lijstjes voor de uittreksels en andere papieren die we daar nodig hebben. We hebben inmiddels een eindeloze lijst met lijstjes.

Dit weekend is het weer zo ver. Het Formule1-feest barst weer los in ons fijne kustdorp. Voor de een-na-laatste keer, maar voor mij is dit het laatste -het allerlaatste- Racefestival. En ik ga er van het begin tot het eind van genieten. De straat kleurt weer zwartwit geblokt en natuurlijk oranje en blauw en geel. Het kan niemand ontgaan dat er wat gaande is in het dorp. Donderdag barste het feest los, Yves Berendse beet de kop af, Wolter Kroes volgde een dag later en zaterdag kan sowieso niet kapot.