Het besluit om te emigreren hebben we niet zomaar genomen. Lang hebben we gedacht dat we half aan de Noordzee en half aan de Adriatische kust zouden gaan wonen. Maar uiteindelijk is de keuze toch op de Adriatische kust gevallen. Een besluit zonder dat er uitvoering aan wordt gegeven is géén besluit. We zitten nu dus midden in de uitvoering.

In Nederland moeten nieuwe Nederlanders een inburgeringscursus doen. Men moet Nederlands leren begrijpen, spreken en schrijven. Onze gebruiken, cultuur, onze geschiedenis: als je hier in Nederland komt wonen en Nederlander wilt worden, dan moet je daar een cursus voor volgen.

Het Italiaanse strandleven is uniek en ongeëvenaard. Maar strandleven heeft veel verschillende verschijningsvormen. Net zoals het strand zelf overigens. Ik ben dol op ons Italiaanse strand. Maar de horizon, de oneindigheid, de duinen en de dynamiek van ons Noordzeestrand, ook dát is uniek. En iedere dag weer ben ik overdonderd door de helderheid van het licht dat zo typerend is voor deze kust.

Er is geen land ter wereld waar het strandleven zó tot een kunst is verheven als Italië. Ik ben wellicht een beetje bevooroordeeld, maar Italië ís strandleven. Of het strand nu in Noord- of Zuid-Italie is, aan de west- of de oostkust, onder in de laars of op een van de eilanden: de aanpak is grosso modo overal hetzelfde. ’s Ochtends worden hele families en bijbehorende koelboxen propvol met eten in de auto gehesen, op weg naar het strand. De Siciliaanse comédienne Teresa Mannino vertelt hier meesterlijk over in haar show Viaggio in spaggia, avventure nella cinquecento blu.

Communicatie is een belangrijke sleutel in het vinden van verbinding. De taal begrijpen, kunnen lezen en schrijven, de context begrijpen om te weten welke betekenis een woord heeft: dat is iets wat je in je moedertaal met de paplepel krijgt ingegoten. Hier in Nederland maakt taal een belangrijk deel van mijn vak als woordvoerder uit. Net een ander woord, een ander bijvoeglijk naamwoord, een andere zinsopbouw, een andere uitspraak: het kan een wereld van verschil betekenen. 

De afgelopen decennia hebben we wat huizen verbouwd. In Amsterdam, in Italië en ons huidige huis aan de kust in Nederland. Bijna 30 jaar lang hebben we bedacht hoe we het hebben wilden. We hebben geklust, verbouwd, en geschilderd. En nu het klussen en verbouwen eindelijk klaar leek te zijn, gaan we weer opnieuw beginnen. Weer plannen maken, weer inspiratie opdoen en ideeën verzamelen, weer bedenken hoe we het hebben willen, weer het internet afstruinen op mooie spullen.

Een paar jaar geleden woonden we in een ‘tussenhuis’, terwijl ons huidige huis aan het verbouwen waren. We pakten niet alle dozen uit, maar bouwden een soort ‘atlantic wall’ van verhuisdozen in de woonkamer. Onze huidige woning was twee straten verderop. Toen de verbouwing daar het eind naderde, begonnen we een soort ‘slow verhuizing’. Iedere keer namen we een doosje, tasje of mandje mee. En ineens was de balans van het ene huis naar het andere huis overgeslagen.

Wat ik ga missen als ik verhuisd ben naar Italië: daar schreef ik over in mijn vorige blog. Maar er zijn ook dingen die ik zal missen… als kiespijn. Drop is een van die dingen. Dat is niet omdat ik drop niet lekker vind, integendeel. Zodra ik stevige en inhoudelijke speeches moet schrijven, móet er een zak drop naast me liggen. Zachte zoete drop en niets anders dan dat. Geen andere smaken en zéker geen kunstmatige fruitsmaakjes.

‘Goh, wat een stap, stoppen met werken. Ga je het niet missen?’ En: ‘vind je het niet spannend: alles in Nederland verkopen. Weet je zeker dat je hier geen pied a terre wilt aanhouden?’ Het antwoord is ‘ja!’ Ja, ik zal mijn werk missen. En ja, natuurlijk ga ik ons prachtige huis missen en ons heerlijke straatje met zoveel leuke en fijne buren, het mooie strand en de duinen, onze vaste 'hangout' op het strand Tent6 en onze familie en vrienden (in willekeurige volgorde)

Procedures, regelgeving, verzekeringen, auto, gezondheidszorg, belasting, telefoon, internetaansluiting… Sinds mijn twintigste regel ik dit zelf. En ook als je geboren en getogen bent in Nederland kan dit ingewikkeld zijn. Maar als je naar het buitenland verhuist, hoe dicht bij dat buitenland ook is, dan moet je ineens alles weer opnieuw gaan uitvinden. En als er geen eenduidige regelgeving is, kan dat best ingewikkeld zijn.

Villa Lourdes. Zo heet ons huis in La Bussola. Of eigenlijk Villa N.S. di Lourdes. Door het klassieke Italiaanse handschrift heb ik een tijd gedacht dat Villa N.J. di Lourdes stond. Geen idee wie dat zou kunnen zijn. Maar de J was een S en Nostra Signora di Lourdes, die kende ik wel.

Nog niet zo heel lang geleden had ik niet kunnen bedenken dat ik een citroenboom in mijn achtertuin zou hebben. En een granaatappelboom, een mispelboom en mandarijnenboom. Maar nu heb ik zo'n tuin, al wonen we er nog niet. Buurman Celestino gaat er bovendien nog een pruimen- en abrikozenboom planten. Voor een stek van mijn vijgenboom bij het vorige huis heeft hij al gezorgd. Die vijgenboom is inmiddels tientallen jaren oud. De afgelopen zomers gaf deze boom meer dan een kilo vijgen per dag.