Mieren doen mij altijd denken aan Startrek. Een van de altijd terugkerende vijanden waren de Borg, een cybernetisch collectief, die één gezamenlijke hive mind had. En dat allemaal ten dienste van dat collectief. Ook mieren werken als een soort cybernetisch collectief. En ook mieren kunnen een altijd terugkerende vijand zijn.

Met nog een klein half jaar te gaan voor de verhuizing naar Italie, is hier in Nederland het afvinken begonnen. Een van de onderwerpen op onze afvinklijst is mijn B&B. In 2012 opende ik de deuren van mijn eerste B&B in hartje Amsterdam. De Covid-pandemie en een jaar later de verkoop van ons huis in Amsterdam lieten ons de deuren van BB The Warehouse Amsterdam sluiten. Ik heropende ze in 2022, maar nu in ons kustdorp. BB The Warehouse Amsterdam werd BB The Warehouse Zandvoort.

Als je al wat ouder bent, kost het vaak meer moeite om een andere taal te leren. Voor corona (dat andere tijdperk) zat ik op fysieke Italiaanse les. Tijdens corona werden die lessen online. En daarnaast had ik nog ‘praatlessen’ van mijn insegnante Davide. Ook dat waren vanwege de pandemie online lessen. Tijdens die lessen denk je dat je begrijpt waarover je praat. Maar soms zijn er woorden die in allerlei talen hetzelfde zijn, maar toch iets heel anders betekenen.

Volgens opruimgoeroe Marie Kondo moet je alleen de spullen bewaren die ‘joy sparken’. Want die spullen maken je gelukkig. Ik heb veel spullen, en veel van die spullen sparken. Zelfs een doos met oplaadsnoeren kan mij blij maken: alle snoertjes weer even bekijken, netjes oprollen en terugdoen in de doos. Zo simpel kan geluk zijn.

Het besluit om te emigreren hebben we niet zomaar genomen. Lang hebben we gedacht dat we half aan de Noordzee en half aan de Adriatische kust zouden gaan wonen. Maar uiteindelijk is de keuze toch op de Adriatische kust gevallen. Een besluit zonder dat er uitvoering aan wordt gegeven is géén besluit. We zitten nu dus midden in de uitvoering.

In Nederland moeten nieuwe Nederlanders een inburgeringscursus doen. Men moet Nederlands leren begrijpen, spreken en schrijven. Onze gebruiken, cultuur, onze geschiedenis: als je hier in Nederland komt wonen en Nederlander wilt worden, dan moet je daar een cursus voor volgen.

Het Italiaanse strandleven is uniek en ongeëvenaard. Maar strandleven heeft veel verschillende verschijningsvormen. Net zoals het strand zelf overigens. Ik ben dol op ons Italiaanse strand. Maar de horizon, de oneindigheid, de duinen en de dynamiek van ons Noordzeestrand, ook dát is uniek. En iedere dag weer ben ik overdonderd door de helderheid van het licht dat zo typerend is voor deze kust.

Er is geen land ter wereld waar het strandleven zó tot een kunst is verheven als Italië. Ik ben wellicht een beetje bevooroordeeld, maar Italië ís strandleven. Of het strand nu in Noord- of Zuid-Italie is, aan de west- of de oostkust, onder in de laars of op een van de eilanden: de aanpak is grosso modo overal hetzelfde. ’s Ochtends worden hele families en bijbehorende koelboxen propvol met eten in de auto gehesen, op weg naar het strand. De Siciliaanse comédienne Teresa Mannino vertelt hier meesterlijk over in haar show Viaggio in spaggia, avventure nella cinquecento blu.

Communicatie is een belangrijke sleutel in het vinden van verbinding. De taal begrijpen, kunnen lezen en schrijven, de context begrijpen om te weten welke betekenis een woord heeft: dat is iets wat je in je moedertaal met de paplepel krijgt ingegoten. Hier in Nederland maakt taal een belangrijk deel van mijn vak als woordvoerder uit. Net een ander woord, een ander bijvoeglijk naamwoord, een andere zinsopbouw, een andere uitspraak: het kan een wereld van verschil betekenen. 

De afgelopen decennia hebben we wat huizen verbouwd. In Amsterdam, in Italië en ons huidige huis aan de kust in Nederland. Bijna 30 jaar lang hebben we bedacht hoe we het hebben wilden. We hebben geklust, verbouwd, en geschilderd. En nu het klussen en verbouwen eindelijk klaar leek te zijn, gaan we weer opnieuw beginnen. Weer plannen maken, weer inspiratie opdoen en ideeën verzamelen, weer bedenken hoe we het hebben willen, weer het internet afstruinen op mooie spullen.

Een paar jaar geleden woonden we in een ‘tussenhuis’, terwijl ons huidige huis aan het verbouwen waren. We pakten niet alle dozen uit, maar bouwden een soort ‘atlantic wall’ van verhuisdozen in de woonkamer. Onze huidige woning was twee straten verderop. Toen de verbouwing daar het eind naderde, begonnen we een soort ‘slow verhuizing’. Iedere keer namen we een doosje, tasje of mandje mee. En ineens was de balans van het ene huis naar het andere huis overgeslagen.

Wat ik ga missen als ik verhuisd ben naar Italië: daar schreef ik over in mijn vorige blog. Maar er zijn ook dingen die ik zal missen… als kiespijn. Drop is een van die dingen. Dat is niet omdat ik drop niet lekker vind, integendeel. Zodra ik stevige en inhoudelijke speeches moet schrijven, móet er een zak drop naast me liggen. Zachte zoete drop en niets anders dan dat. Geen andere smaken en zéker geen kunstmatige fruitsmaakjes.